和hé阮ruǎn亭tíng《《秋qiū柳liǔ》》诗shī原yuán韵yùn((其qí一yī))--冒mào襄xiāng
南nán浦pǔ西xī风fēng合hé断duàn魂hún,,数shù枝zhī清qīng影yǐng立lì朱zhū门mén。。
可kě知zhī春chūn去qù浑hún无wú迹jī,,忽hū地dì霜shuāng来lái渐jiàn有yǒu痕hén。。
家jiā世shì凄qī凉liáng灵líng武wǔ殿diàn,,腰yāo肢zhī憔qiáo悴cuì莫mò愁chóu村cūn。。
曲qū中zhōng旧jiù侣lǚ如rú相xiāng忆yì,,急jí管guǎn哀āi筝zhēng与yǔ细xì论lùn。。
和阮亭《秋柳》诗原韵(其一)。清代。冒襄。南浦西风合断魂,数枝清影立朱门。可知春去浑无迹,忽地霜来渐有痕。家世凄凉灵武殿,腰肢憔悴莫愁村。曲中旧侣如相忆,急管哀筝与细论。