咏yǒng史shǐ三sān十shí一yī首shǒu((其qí十shí五wǔ))--黄huáng毓yù祺qí
悌tì为wèi儿ér童tóng时shí,,受shòu知zhī丞chéng相xiāng素sù。。
常cháng恐kǒng不bù得dé死sǐ,,仰yǎng负fù名míng贤xián顾gù。。
乃nǎi知zhī名míng下xià士shì,,关guān系xì非fēi细xì故gù。。
几jǐ幸xìng出chū其qí门mén,,愿yuàn言yán步bù亦yì步bù。。
盛shèng名míng不bù自zì爱ài,,渝yú节jié而ér攺yǐ度dù。。
举jǔ世shì遂suì靡mí然rán,,岂qǐ非fēi为wèi所suǒ误wù。。
咏史三十一首(其十五)。清代。黄毓祺。悌为儿童时,受知丞相素。常恐不得死,仰负名贤顾。乃知名下士,关系非细故。几幸出其门,愿言步亦步。盛名不自爱,渝节而攺度。举世遂靡然,岂非为所误。