咏史三十一首(其十二)-黄毓祺
大木势将颠,一绳非所维。
何不以此言,进于下榻时。
观象察人事,天废不可支。
盍于同舟际,以此言进之。
愚独谓不然,出处各有宜。
惟其有仲举,疆禦咸低眉。
是以徐孺子,洁清获自怡。
饥不可得食,寒不可得衣。
惟其有元礼,破柱风裁持。
是以郭林宗,获遂贞隐姿。
天子不得臣,诸侯不得师。
且天生我材,治乱须转移。
维以维其颠,不颠维曷为。
支以支其废,不废支焉施。
坐视颠废者,果哉良足嗤。
有道不与易,圣训深长思。
咏史三十一首(其十二)。清代。黄毓祺。大木势将颠,一绳非所维。何不以此言,进于下榻时。观象察人事,天废不可支。盍于同舟际,以此言进之。愚独谓不然,出处各有宜。惟其有仲举,疆禦咸低眉。是以徐孺子,洁清获自怡。饥不可得食,寒不可得衣。惟其有元礼,破柱风裁持。是以郭林宗,获遂贞隐姿。天子不得臣,诸侯不得师。且天生我材,治乱须转移。维以维其颠,不颠维曷为。支以支其废,不废支焉施。坐视颠废者,果哉良足嗤。有道不与易,圣训深长思。